Γιατί ανάβουμε κερί στην Εκκλησία;

Και εξ αυτού ορμώμενοι, και άλλοι από συνήθεια, και άλλοι γιατί έτσι μάθανε από τους δικούς τους προγόνους, οι Χριστιανοί ανάβουμε κεριά μπαίνοντας στους Ναούς. Οι περισσότεροι, αν τους ρωτήσεις, θα πουν πως το κάνουν προς ανάπαυση των ψυχών των δικών τους ανθρώπων που αποδήμησαν εις Κύριον, ή πως με αυτό συνοδεύουν μια γρήγορη προσευχή υπέρ υγείας για τους ζώντες. Άλλοι θα πουν πως έτσι, προσφέρουνε τον οβολό τους για το παγκάρι της Εκκλησίας τους. Καλά και Άγια και τα δύο. 

Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως σήμερα, λίγοι είναι αυτοί που ξέρουνε γιατί πραγματικά το κάνουμε ή ποιο το νόημα πίσω από αυτή την απλοϊκή κατά τα άλλα πράξη. Και όπως κάθε τι που κάνει ένας Χριστιανός, πρέπει και αυτό κάτι να συμβολίζει, αν θέλουμε να έχει αντίκρισμα, κυρίως μέσα μας. Να είναι λοιπόν το άναμμα του κεριού μια κίνηση ευσυνείδητη, εμποτισμένη και καθοδηγούμενη από τις βασικές αρχές της θρησκείας μας.

Δυο Άγιοι της Εκκλησίας μας έχουν μιλήσει ακριβώς γι’ αυτό: ο Άγιος Συμεών και ο Άγιος Νικόδημος, ο Αγιορείτης. Κι ήταν αυτά που είπαν τόσο “γήινα” από τη μια, κοντά στον κοινό νου, και συνάμα τόσο έξω από τον υλικό κόσμο που λες πως κάποιος πρέπει να τους φώτισε. 

Ξεκινώντας λοιπόν με το ταπεινό κερί και προσπαθώντας να διαβάσουμε τα λόγια των δύο Αγίων Πατέρων,  ας μείνουμε ακριβώς εκεί... στο υλικό. Τα κεριά αυτά που ανάβουμε στις Εκκλησίες, είναι φτιαγμένα από καθαρό κερί μέλισσας, το οποίο μαζεύεται από τα προσφιλή έντομα, από άνθη ευωδιαστά και ολάνθιστά, για να παραχθεί τελικά ένα υλικό στέρεο μεν, εύπλαστο δε. Και έτσι το ίδιο το κερί βρίθει συμβολισμών από μόνο του. Συμβολίζει την καθαρότητα της ψυχής για την οποία ο Χριστιανός αγωνίζεται καθημερινά ενάντια στους πειρασμούς ∙ θυμίζει την ευωδιά της Θείας Χάρης και στέκει ταυτόχρονα ως υπενθύμιση, πως η ψυχή μας είναι το ίδιο μεταβλητή όπως και το υλικό του. Εμείς επιλέγουμε καθημερινά, αν πάνω της θα χαράξουμε το καλό και το ενάρετο, ή το κακό. 

Η φλόγα του από την άλλη, κουβαλάει και αυτή τα δικά της νοήματα, όμορφα, αισιόδοξα και ελπιδοφόρα. Προσομοιάζει την εγγενή, φλέγουσα τάση του Χριστιανού να γίνει ένα με τον Θεό, να φτάσει στη Θέωση. Και όσο καίει το κερί, παράγει φως ∙ φως που διαλύει τα σκοτάδια και δίνει μία αίσθηση ελπίδας και παρηγοριάς σε αυτόν που βρίσκεται μέσα τους και πασχίζει να βγει από αυτά. Όπως ο Χριστός, που γέμισε εμάς τους πιστούς με το φως Του και πήρε μια για πάντα μακριά τον φόβο.

Και φυσικά είναι και ένας φόρος τιμής στους Άγιους και τους μάρτυρες της πίστης μας που προηγήθηκαν και ηγούνται ακόμη με το παράδειγμά τους. Έτσι και οι τότε Χριστιανοί, ανάβανε κεράκια στους τάφους αυτών που μαρτύρησαν. 

Και άρα το άναμμα του κεριού είναι μια κίνηση απλοϊκή και εύκολη στην τέλεσή της, αλλά μεστή από νοήματα και συμβολισμούς, που μας καλεί να είμαστε παρόντες ψυχή τε και σώματι όταν την πράττουμε. 

Ο Θεός μας καλεί καθημερινά να είμαστε φως στη ζωή μας και να λάμπουμε μπροστά στους ανθρώπους. Ανάβοντας ο Χριστιανός ένα κερί, απαντά σε αυτό το κάλεσμα, υπενθυμίζει στον εαυτό του το δρόμο που πρέπει να ακολουθεί και δίνει μια υπόσχεση νοερή, τόσο σ’ Εκείνον όσο και στον ίδιο του τον εαυτό, πως θα προσπαθεί πάντα να γίνει αυτό που προοριζόταν από την πλάση του ∙ Φως. 
Άναψε κεράκι στον Άγιο Ραφαήλ πατώντας εδώ